สิ่งสำคัญที่คุณต้องรู้เกี่ยวกับการควบคุมกระบวนการของสายการผลิตปรับสภาพฟอสเฟต

1. การล้างไขมัน
การล้างไขมันคือการเอาจาระบีออกจากพื้นผิวชิ้นงานแล้วถ่ายจาระบีไปเป็นสารที่ละลายน้ำได้หรือทำให้จาระบีกระจายตัวและกระจายตัวจาระบีให้สม่ำเสมอและเสถียรในน้ำยาอาบ โดยอาศัยการสะพอนิฟิเคชัน การละลาย การเปียก การกระจายตัว และอิมัลซิฟิเคชันที่ส่งผลต่อจาระบีประเภทต่างๆ จากการขจัดไขมัน ตัวแทนเกณฑ์การประเมินคุณภาพการขจัดไขมันคือ: พื้นผิวของชิ้นงานไม่ควรมีจาระบีที่มองเห็นได้ อิมัลชัน หรือสิ่งสกปรกอื่นๆ หลังจากการขจัดไขมัน และพื้นผิวควรเปียกให้สนิทด้วยน้ำหลังจากการล้างคุณภาพการล้างไขมันส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับปัจจัย 5 ประการ ได้แก่ ความเป็นด่างอิสระ อุณหภูมิของสารละลายล้างไขมัน เวลาในการดำเนินการ การกระทำทางกล และปริมาณน้ำมันของสารละลายล้างไขมัน
1.1 ความเป็นด่างอิสระ (FAL)
เฉพาะสารขจัดไขมันที่มีความเข้มข้นที่เหมาะสมเท่านั้นจึงจะได้ผลดีที่สุดควรตรวจพบความเป็นด่างอิสระ (FAL) ของสารละลายขจัดไขมันFAL ต่ำจะลดผลการกำจัดน้ำมัน และ FAL ที่สูงจะเพิ่มต้นทุนวัสดุ เพิ่มภาระในการล้างหลังการบำบัด และแม้กระทั่งปนเปื้อนการเปิดใช้งานพื้นผิวและฟอสเฟต

1.2 อุณหภูมิของสารละลายล้างไขมัน
ควรใช้น้ำยาล้างไขมันทุกชนิดที่อุณหภูมิที่เหมาะสมที่สุดหากอุณหภูมิต่ำกว่าข้อกำหนดของกระบวนการ สารละลายล้างไขมันจะไม่สามารถให้ประสิทธิภาพการล้างไขมันได้เต็มที่หากอุณหภูมิสูงเกินไป การใช้พลังงานจะเพิ่มขึ้น และผลกระทบเชิงลบจะปรากฏขึ้น ดังนั้นสารขจัดไขมันจะระเหยอย่างรวดเร็ว และความเร็วการอบแห้งพื้นผิวที่รวดเร็ว ซึ่งจะทำให้เกิดสนิม จุดด่าง และออกซิเดชันได้ง่าย ส่งผลต่อคุณภาพฟอสเฟตของกระบวนการที่ตามมา .ควรปรับเทียบการควบคุมอุณหภูมิอัตโนมัติอย่างสม่ำเสมอ

1.3 ระยะเวลาดำเนินการ
สารละลายล้างไขมันจะต้องสัมผัสกับน้ำมันบนชิ้นงานจนหมดเพื่อให้มีเวลาสัมผัสและปฏิกิริยาที่เพียงพอ เพื่อให้ได้ผลการขจัดไขมันที่ดีขึ้นอย่างไรก็ตาม หากใช้เวลาในการล้างไขมันนานเกินไป ความหมองคล้ำของพื้นผิวชิ้นงานจะเพิ่มขึ้น

1.4 การกระทำทางกล
การไหลเวียนของปั๊มหรือการเคลื่อนที่ของชิ้นงานในกระบวนการล้างไขมันเสริมด้วยการกระทำทางกล สามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการกำจัดน้ำมัน และลดระยะเวลาในการจุ่มและทำความสะอาดความเร็วของการขจัดคราบแบบสเปรย์เร็วกว่าการขจัดคราบไขมันแบบจุ่มถึง 10 เท่า

1.5 ปริมาณน้ำมันของสารละลายล้างไขมัน
การใช้น้ำยาอาบน้ำแบบรีไซเคิลจะยังคงเพิ่มปริมาณน้ำมันในน้ำยาอาบน้ำ และเมื่อปริมาณน้ำมันถึงอัตราส่วนที่กำหนด ผลการขจัดคราบไขมันและประสิทธิภาพในการทำความสะอาดของสารขจัดคราบไขมันจะลดลงอย่างมากความสะอาดของพื้นผิวชิ้นงานที่ผ่านการบำบัดจะไม่ได้รับการปรับปรุง แม้ว่าสารละลายถังจะรักษาความเข้มข้นสูงไว้โดยการเติมสารเคมีก็ตามน้ำยาล้างไขมันที่หมดอายุและเสื่อมสภาพต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งถัง

2. การดองด้วยกรด
สนิมเกิดขึ้นบนพื้นผิวของเหล็กที่ใช้ในการผลิตผลิตภัณฑ์เมื่อมีการรีดหรือจัดเก็บและขนส่งชั้นสนิมมีโครงสร้างหลวมและไม่สามารถยึดเกาะกับวัสดุฐานได้อย่างแน่นหนาเหล็กออกไซด์และโลหะสามารถก่อตัวเป็นเซลล์ปฐมภูมิ ซึ่งส่งเสริมการกัดกร่อนของโลหะ และทำให้สารเคลือบถูกทำลายอย่างรวดเร็วดังนั้นจึงต้องทำความสะอาดสนิมก่อนทาสีสนิมมักถูกกำจัดออกด้วยการดองด้วยกรดด้วยการกำจัดสนิมที่รวดเร็วและต้นทุนต่ำ การดองด้วยกรด จะไม่ทำให้ชิ้นงานโลหะเสียรูปและสามารถขจัดสนิมได้ทุกซอกทุกมุมการดองควรเป็นไปตามข้อกำหนดด้านคุณภาพที่ไม่ควรมีออกไซด์ สนิม และการกัดกร่อนมากเกินไปบนชิ้นงานที่ดองปัจจัยที่ส่งผลต่อการกำจัดสนิมมีดังนี้

2.1 ความเป็นกรดอิสระ (FA)
การวัดความเป็นกรดอิสระ (FA) ของถังดองเป็นวิธีการประเมินที่ตรงและมีประสิทธิภาพที่สุดในการตรวจสอบผลการกำจัดสนิมของถังดองหากความเป็นกรดอิสระต่ำ ผลการกำจัดสนิมก็ไม่ดีเมื่อความเป็นกรดอิสระสูงเกินไป ปริมาณหมอกกรดในสภาพแวดล้อมการทำงานจะมีขนาดใหญ่ ซึ่งไม่เอื้อต่อการคุ้มครองแรงงานพื้นผิวโลหะมีแนวโน้มที่จะ "กัดกร่อนมากเกินไป";และยากต่อการทำความสะอาดกรดที่ตกค้าง ส่งผลให้เกิดมลภาวะต่อสารละลายในถังตามมา

2.2 อุณหภูมิและเวลา
การดองส่วนใหญ่จะดำเนินการที่อุณหภูมิห้อง และการดองด้วยความร้อนควรดำเนินการตั้งแต่ 40°C ถึง 70°Cแม้ว่าอุณหภูมิจะมีผลกระทบมากขึ้นต่อการปรับปรุงความสามารถในการดอง แต่อุณหภูมิสูงเกินไปจะทำให้การกัดกร่อนของชิ้นงานและอุปกรณ์รุนแรงขึ้น และส่งผลเสียต่อสภาพแวดล้อมการทำงานระยะเวลาในการดองควรสั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อกำจัดสนิมออกจนหมด

2.3 มลภาวะและความชรา
ในกระบวนการกำจัดสนิม สารละลายกรดจะยังคงนำน้ำมันหรือสิ่งเจือปนอื่นๆ เข้าไป และสิ่งสกปรกที่แขวนลอยสามารถกำจัดออกได้โดยการขูดเมื่อไอออนของเหล็กที่ละลายน้ำได้เกินปริมาณที่กำหนด ผลการกำจัดสนิมของสารละลายถังจะลดลงอย่างมาก และไอออนของเหล็กส่วนเกินจะถูกผสมลงในถังฟอสเฟตพร้อมกับสารตกค้างที่พื้นผิวชิ้นงาน ช่วยเร่งมลพิษและความชราของสารละลายถังฟอสเฟต และ ส่งผลร้ายแรงต่อคุณภาพฟอสเฟตของชิ้นงาน

3. การเปิดใช้งานพื้นผิว
สารกระตุ้นพื้นผิวสามารถกำจัดความสม่ำเสมอของพื้นผิวชิ้นงานได้เนื่องจากการกำจัดน้ำมันด้วยด่างหรือการกำจัดสนิมโดยการดอง เพื่อให้จุดศูนย์กลางผลึกที่ละเอียดมากจำนวนมากเกิดขึ้นบนพื้นผิวโลหะ ซึ่งจะช่วยเร่งความเร็วของปฏิกิริยาฟอสเฟตและส่งเสริมการก่อตัว ของสารเคลือบฟอสเฟต

3.1 คุณภาพน้ำ
การเกิดสนิมของน้ำอย่างรุนแรงหรือไอออนแคลเซียมและแมกนีเซียมที่มีความเข้มข้นสูงในสารละลายในถังจะส่งผลต่อความเสถียรของสารละลายกระตุ้นการทำงานของพื้นผิวสามารถเติมน้ำยาปรับสภาพน้ำได้เมื่อเตรียมสารละลายในถัง เพื่อลดผลกระทบของคุณภาพน้ำที่มีต่อสารละลายกระตุ้นพื้นผิว

3.2 ใช้เวลา
สารกระตุ้นพื้นผิวมักทำจากเกลือไทเทเนียมคอลลอยด์ซึ่งมีฤทธิ์เป็นคอลลอยด์กิจกรรมคอลลอยด์จะหายไปหลังจากใช้สารเป็นเวลานานหรือไอออนเจือปนเพิ่มขึ้น ส่งผลให้เกิดการตกตะกอนและชั้นของของเหลวอาบดังนั้นจึงต้องเปลี่ยนน้ำยาอาบน้ำ

4. ฟอสเฟต
ฟอสเฟตเป็นกระบวนการปฏิกิริยาทางเคมีและไฟฟ้าเคมีเพื่อสร้างสารเคลือบแปลงสารเคมีฟอสเฟตหรือที่เรียกว่าการเคลือบฟอสเฟตสารละลายสังกะสีฟอสเฟตอุณหภูมิต่ำมักใช้ในการพ่นสีรถบัสวัตถุประสงค์หลักของฟอสเฟตคือเพื่อปกป้องโลหะฐาน ป้องกันโลหะจากการกัดกร่อนในระดับหนึ่ง และปรับปรุงความสามารถในการยึดเกาะและการป้องกันการกัดกร่อนของชั้นฟิล์มสีฟอสเฟตเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของกระบวนการปรับสภาพล่วงหน้าทั้งหมด และมีกลไกการเกิดปฏิกิริยาที่ซับซ้อนและหลายปัจจัย ดังนั้นจึงมีความซับซ้อนในการควบคุมกระบวนการผลิตของน้ำยาอาบน้ำฟอสเฟตมากกว่าของเหลวสำหรับอาบน้ำอื่นๆ

4.1 อัตราส่วนกรด (อัตราส่วนของความเป็นกรดทั้งหมดต่อความเป็นกรดอิสระ)
อัตราส่วนกรดที่เพิ่มขึ้นสามารถเร่งอัตราการเกิดปฏิกิริยาของฟอสเฟตและทำให้เกิดฟอสเฟตได้การเคลือบผิวทินเนอร์แต่อัตราส่วนกรดที่สูงเกินไปจะทำให้ชั้นเคลือบบางเกินไป ซึ่งจะทำให้ชิ้นงานมีเถ้าเป็นฟอสเฟตอัตราส่วนกรดต่ำจะทำให้ความเร็วของปฏิกิริยาฟอสเฟตช้าลง ลดความต้านทานการกัดกร่อน และทำให้คริสตัลฟอสเฟตเปลี่ยนเป็นหยาบและมีรูพรุน จึงทำให้เกิดสนิมสีเหลืองบนชิ้นงานฟอสเฟต

4.2 อุณหภูมิ
หากอุณหภูมิของน้ำยาอาบเพิ่มขึ้นอย่างเหมาะสม ความเร็วของการก่อตัวของสารเคลือบจะถูกเร่งขึ้นแต่อุณหภูมิที่สูงเกินไปจะส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงอัตราส่วนกรดและความคงตัวของของเหลวในอ่าง และเพิ่มปริมาณตะกรันออกจากของเหลวในอ่าง

4.3 ปริมาณตะกอน
ด้วยปฏิกิริยาฟอสเฟตอย่างต่อเนื่อง ปริมาณตะกอนในของเหลวอาบจะค่อยๆ เพิ่มขึ้น และตะกอนส่วนเกินจะส่งผลต่อปฏิกิริยาส่วนต่อประสานของพื้นผิวชิ้นงาน ส่งผลให้การเคลือบฟอสเฟตเบลอดังนั้นจึงต้องเทน้ำยาอาบออกตามปริมาณชิ้นงานที่ผ่านกระบวนการและเวลาใช้งาน

4.4 ไนไตรต์ NO-2 (ความเข้มข้นของสารเร่ง)
NO-2 สามารถเร่งความเร็วของปฏิกิริยาฟอสเฟต ปรับปรุงความหนาแน่นและความต้านทานการกัดกร่อนของการเคลือบฟอสเฟตปริมาณ NO-2 ที่สูงเกินไปจะทำให้ชั้นเคลือบเกิดจุดสีขาวได้ง่าย และปริมาณที่ต่ำเกินไปจะลดความเร็วของการก่อตัวของสารเคลือบและทำให้เกิดสนิมสีเหลืองบนสารเคลือบฟอสเฟต

4.5 ซัลเฟตอนุมูล SO2-4
สารละลายดองที่มีความเข้มข้นสูงเกินไปหรือการควบคุมการซักที่ไม่ดีสามารถเพิ่มอนุมูลซัลเฟตในของเหลวอาบฟอสเฟตได้อย่างง่ายดาย และไอออนซัลเฟตที่สูงเกินไปจะทำให้ความเร็วปฏิกิริยาฟอสเฟตช้าลง ส่งผลให้ผลึกเคลือบฟอสเฟตหยาบและมีรูพรุน และลดความต้านทานการกัดกร่อน

4.6 เฟอร์รัสไอออน Fe2+
ปริมาณไอออนของเหล็กที่สูงเกินไปในสารละลายฟอสเฟตจะลดความต้านทานการกัดกร่อนของสารเคลือบฟอสเฟตที่อุณหภูมิห้อง ทำให้ผลึกเคลือบฟอสเฟตหยาบที่อุณหภูมิปานกลาง เพิ่มตะกอนของสารละลายฟอสเฟตที่อุณหภูมิสูง ทำให้สารละลายเป็นโคลน และเพิ่มความเป็นกรดอิสระ

5. การปิดใช้งาน
วัตถุประสงค์ของการปิดใช้งานคือการปิดรูพรุนของสารเคลือบฟอสเฟต ปรับปรุงความต้านทานการกัดกร่อน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งปรับปรุงการยึดเกาะและความต้านทานการกัดกร่อนโดยรวมปัจจุบันการเลิกใช้งานมีอยู่ 2 วิธี คือ แบบไม่มีโครเมียมและแบบไม่มีโครเมียมอย่างไรก็ตาม เกลืออนินทรีย์อัลคาไลน์ถูกใช้เพื่อปิดการใช้งาน และเกลือส่วนใหญ่ประกอบด้วยฟอสเฟต คาร์บอเนต ไนไตรท์ และฟอสเฟต ซึ่งอาจสร้างความเสียหายร้ายแรงต่อการยึดเกาะในระยะยาวและความต้านทานการกัดกร่อนของการเคลือบ.

6. การล้างน้ำ
วัตถุประสงค์ของการล้างด้วยน้ำคือเพื่อกำจัดของเหลวที่ตกค้างบนพื้นผิวชิ้นงานออกจากของเหลวอาบก่อนหน้านี้ และคุณภาพของการล้างน้ำส่งผลโดยตรงต่อคุณภาพฟอสเฟตของชิ้นงานและความเสถียรของของเหลวอาบประเด็นต่อไปนี้ควรได้รับการควบคุมระหว่างการล้างของเหลวอาบด้วยน้ำ

6.1 ปริมาณกากตะกอนไม่ควรสูงเกินไปปริมาณมากเกินไปมีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดเถ้าบนพื้นผิวชิ้นงาน

6.2 พื้นผิวของน้ำยาอาบน้ำควรปราศจากสิ่งเจือปนที่แขวนลอยการล้างด้วยน้ำล้นมักใช้เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีน้ำมันแขวนลอยหรือสิ่งเจือปนอื่น ๆ บนพื้นผิวของเหลวในอ่าง

6.3 ค่า pH ของน้ำยาอาบน้ำควรใกล้เคียงกับค่าเป็นกลางค่า pH สูงหรือต่ำเกินไปจะทำให้เกิดการไหลเวียนของของเหลวในอ่างได้ง่าย ซึ่งส่งผลต่อความเสถียรของของเหลวในอ่างในภายหลัง